Bedankt FL, marc, Guido en Eddy,

De bewuste plekken in Freyr ken ik. Mooi dat de Georgette is herbehaakt, dan wordt het inderdaad een mooie oefenplek. Noordkant Jeunesse zal ik voor abseilen niet meer gebruiken.

De plek in Dave is mooi om te weten.

Nog speciale suggesties voor Beez, al is het daar als cordee vaak noodzakelijk vanwege niet kunnen/mogen uitklimmen.

Hey Guido,
Meer dan een halve eeuw geleden vermoedelijk het eerst beklommen.... zoals die grote premières van het OAV sektion Flandern in Dave en elders in platgelopen klassiekers die ze voltimmerdenden, om boven te geraken ergens in de jaren zeventig, tachtig ....
In 1960 zaten er reeds twee oude mephaken in de Fissures Georgettes, een in de wand en één rechts. Boven op de relais was een goeie ronde gesmede haak uit de smidse van het koninklijk paleis die in een vierkant gat met lood was vastgeslagen. Dezelfde haken zaten trouwen op de relais van de Merinos (en dat waren er slechts twee tot aan het savonnetje) en dateerden waarschijnlijk nog ergens van in de jaren dertig. Aan de voet van de fissure georgette stonden slechts een paar kleine boompjes, en de rots lag normaal altijd droog. Het was er ideaal om te piknikken en 's avonds in de Maas te duiken. Een andere klassieke plaats om toen te leren rappelen was erboven de dalle van de certificat. Daar zaten zelfs drie haken en bovenaan een boom om het touw vast te maken. Geen idee of daar nog geklommen wordt en of men er mag rappelen. We moeten hier wel een beetje de belgische klimgeschiedenis respecteren !

(..) De problemen komen meestal uit de hoek van legereenheden, avonturengroepen, klimscholen, enz met legevers en een betaalde omkadering waar men een strikt gestandardiseerd programma moet naleven. (..)

Daar wil ik toch even op inpikken en met voldoende argumenten even aanvullen.

Wat ik opmerk is een sterke popularisering van de sport. Daar komen heel wat factoren bij te pas die er voor zorgen dat een bepaald beeld van het sportklimmen, of de bergsport in het algemeen, naar voor gebracht wordt. Een factor, die momenteel echt onderschat wordt en waar ik even op in wil gaan, is de verschijning van het indoor sportklimmen.

Een klimzaal mogen we vergelijken met een cleanroom, in die zin dat mits een goede begeleiding, weinig mis kan gaan tijdens het klimmen. Maar bedenk eens hoe weinig wordt iemand, een beginnende klimmer dan, begeleid tijdens zijn intrede in het indoor-klimmen?
Daarnaast klimt het merendeel van de nieuwelingen laten we zeggen, het eerste jaar indoor vooraleer men denkt aan outdoor klimmen. De investeringsdrempel voor het eigen materiaal ligt ook een pak hoger. - De klimvaardigheidsbewijzen werden ingevoerd om het gebrek aan veiligheid wat bij te werken, hier en daar is het zelfs verplicht om in het bezit te zijn van zo'n bewijs. Dat is zo voor wie ondermeer wilt klimmen in een voorziening van BLOSO Maar die vaardigheidsbewijzen zijn ook geen garantiebewijs voor het kennen en kunnen van de technieken waar de KVB voor staat. Daarnaast is ook een lidkaart van de KBF een noodzaak voor wie wilt klimmen op de Belgische Massieven maar opnieuw, geen garantie dat men kan instaan voor de veiligheid van zichzelf en omstaanders.
Vervolgens komt de fervente indoorklimmer terecht in een omgeving waar plots niks, behalve de eigen kennis van de techniek en de omgeving, nog kan garanderen dat een ongeval zoals eerder beschreven voorkomen kan worden. Tenzij een indoorklimmer een vluchtige cursus outdoor voorklimmen heeft gevolgd (alle KVB'n zijn in mijn opinie, niets meer dan oppervlakkige kijk op de theorie) heeft diezelfde indoorklimmer zéér weinig bewustzijn van de gevaren van het outdoorklimmen maar heeft wel een attitude aangeleerd gekregen, door zichzelf of de instructeur, maar vooral ook een attitude die er is gekomen door vele en veilig klimmen in de cleanroom-omgeving. Een houding die niet strookt met een die nodig is om op gelijk welke rots, hoog of laag op onze massieven veilig te klimmen. Het is echt fout aan te nemen dat iemand die veilig indoor kan klimmen klaar is om veilig outdoor te klimmen.

Daarenboven is er een bepaalde mentaliteit dat het sportklimmen met zich meedraagt, om de efficiëntie in de sport tot zijn maximum te brengen, dat compleet tegengesteld is aan het streven naar veilig klimmen op eender wat. Een attitude dat er toe leid, dat mensen denken dat een rots moet zijn als een wand in de zaal. Minimum aan nodige materialen, maximum aan plezier. Minimum aan afleiding (lees aandacht voor de omgeving), maximum aan efficiëntie. En bij voorkeur niet te vuil, mooie grepen, gezonde bolt's. (Het concept van het rots-kuisen binnen bepaalde verenigingen is nog een schitterend voorbeeld van hoe verkeerd men de sport kan benaderen, met de meest absurde oplossingen die aangebracht worden, door mensen die soms eigenlijk onbekwaam zijn in dat wat ze zouden moeten doen. Dat terzijde.)

Dat is met andere woorden, dweilen met de kraan open en dwingt ons tot nadenken. In ieder geval, ik denk er alvast over na. Mede door de vele abnormaliteiten die ik zelf al heb gezien, en dan bedoel ik echt levensbedreigende zaken. Maar ook een beetje uit ergernis naar de werking binnen het huidige 'vrije' systeem en het respectloze gedrag ten opzichte van onze Belgische massieven. Welk systeem? Vraag je jezelf misschien al af. Inderdaad er is geen systeem. Of beter gezegd er is geen bindend gegeven, en de logica raakt een beetje zoek. Uit enthousiasme misschien en tegelijk door het streven naar een toegankelijke sport voor iedereen. Een nobel doel, maar dan wordt het misschien tijd om, als we dan toch die weg verkiezen, ook de lijn recht trekken. Kan je het die mensen trouwens kwalijk nemen? Neen, ze weten niet beter en ja, het wordt hen toegelaten. Ah er stond een bordje onderaan de rots nochtans, sorry, wederom geen bindend gegeven. In een klimzaal leer je niet omgaan met een rots, leer je de geologie niet begrijpen, daar telt maar een ding, een rechte lijn naar boven en nog strakkere lijn naar beneden en bij voorkeur teveel keer om op te noemen op een dag.

Er is het bewijs dat iemand bij zich moet dragen, lid te zijn van een klimclub dat op zijn beurt erkend is door de UIAA. Er zijn KVB'n, er gangen bordjes en in de topo' staat genoeg informatie. En toch gaat het mis. In die zin dat niet alleen op dit forum ergernissen boven komen. Los van het feit dat ongevallen ook gewoon gebeuren.

(..) De problemen komen meestal uit de hoek van legereenheden, avonturengroepen, klimscholen, enz met lesgevers en een betaalde omkadering waar men een strikt gestandaardiseerd programma moet naleven. (..) De zin die de aanleiding was van dit schrijven.

Ik heb leren klimmen als militair en dat ging als volgt. In een omgeving waar je vanaf de eerste minuut tot de laatste minuut onder extreme druk stond, kreeg je de basis aan informatie uitgelegd in een twee uur durende training, een paar keer per week werden de technieken herhaald en geloof mij wie ze niet kon toepassen had het geweten. Nog voor ik het goed en wel besefte, stond in bovenaan een rots. Vervolgens wordt niet een rustige stage gepland in het zuiden, maar ga je de massieven op in de meest stresserende omstandigheden en wordt het pakket aan technieken grondig uitgebreid. Niet een enkele keer heb ik een ongeval gezien of meegemaakt! De mensen die ik toen heb leren kennen, zijn de mensen die ik eerder zal vertrouwen dan eender welke 'fervente klimmer' die zijn opleiding heeft gekregen in de plaatselijke vereniging. Die attitude en die kennis van techniek, zijn mijn standaard in de bergsport. Ja, ik ben voorstander van het standaardiseren. En het merendeel van de huidige opleidingen evenaart nog niet half die standaard. Althans niet binnen de Nederlandstalige verenigingen. Noch de opleidingen sportklimmen en adventure-klimmen noch de opleidingen in het hooggebergte. De CAB daarentegen, zij slagen er wel in om de standaard te evenaren. Begrijpen wie begrijpen kan. Het brevet redder verticaal milieu is daar een mooi voorbeeld van. Dus met andere woorden er is volgens mij, gezien de popularisering binnen de sport, nood aan degelijke professionele opleiding én begeleiding én controle.

Een massief als Freyr, maar niet alleen Freyr is tijdens het seizoen een overbevolkte indoor sporthal . En dat is enigszins mooi om aan te zien, maar ik kan best geloven dat de ravage er ook is als het seizoen ten einde loopt. Desondanks de enorme inspanningen van de mensen die er hun tijd en werk in stoppen. Je kunt niet wikken en wegen met twee gewichten, dat zal zijn tol beginnen eisen.