Eddy Abts
daily client
59 posts
8-3-2016
09:24
Het boek :
Gisteren stak in mijn brievenbus het langverwachte boek "OP DE HOOGTE" van Koen Hauchecorne. Moeilijk om het niet snel te doorbladeren en inderdaad vooral zijn pentekeningen en de talrijke illustraties springen onmiddellijk in het oog. Een invitatie om mijn planning op de zoveelste regenachtige dag te wijzigen en een paar bladzijden te lezen, en natuurlijk door de vlotte stijl een continue invitatie om het vervolg te ontdekken en uiteindelijk een dag in de zetel gekluisterd te zitten.
Vooral het eerste deel is intrigerend. Het doel is duidelijk een boek schrijven over de geschiedenis van het alpinisme maar met de realisaties van tien klimmers als leiddraad.
Maar welke klimmers waren toonaangevende trendzetters ?
Een eenvoudige vraag met vooral een boeiend selectieproces en een zoektocht naar een waardeschaal. Welke fysische, wetenschappelijke en vooral psychologische motivatoren, zijn bruikbare drijfveren om te klimmen. Kan men de moeilijkheid, de inzet, het inherent risico, de isolatie en engagement, maar ook ideologische en nationalistische factoren quantificeren ? Allemaal punten die Koen in een ruime context erg positief benadert.
De problematiek van de informatie, gebonden aan de taalgebonden verspreiding en publicaties is vrij delicaat omdat die inhoudelijk ook door de regionale ambiance en wedijver wordt beinvloed en afhankelijk is van de lectuur-taal van de schrijver. De rol van de wereldoorlogen en de gevechten in de alpen, het verschil in hoogte van de bergen tussen de oost- en westalpen, waarbij fransen, zwitsers, italianen en engelsen weinig te zoeken hadden in de oostalpen wordt diplomatisch uit de weg gegaan, maar zou reeds een volledig boek vragen en weerlegd worden als cynische afrekeningen.
Interessant is dus ook dat het boek een aantal vragen opent in het kader van de informatie-interpretatie en een goede introductie voor een discussie opent over de ethiek van het klimmen.
De Dhaulagiri een oostenrijkse berg noemen omdat Kurt Diemberger, lid van het tweede kordee dat de top haalde daar filmde verdraait een beetje de realiteit binnen een zwitserse expeditie. De keuze van de overwinningen in de westalpen is soms tendensieus maar kadert in een bepaalde literatuur. Misschien had ik een beetje meer belgisch chauvenisme verwacht en gehoopt dat de eerste vrouwelijke beklimming van de dhaulagiri door Lut Vivijs zou vermeld zijn, net zoals de tweede beklimmingen van de westwand van de petite jorasses en de zuidwand van de Grand Capucin door Jean Alzetta. Verscheidene belgen klommen de grote drie noordwanden. Sommige beklimmingen van Claudio Barbier in de dolomieten worden wel vermeld, zoals in 1961 de vijf beruchte routes in de tre cima. Hij klom die wel in solo en in slechts 8u40' maar hij klom ook de walkerpeiler en was bijgevolg een enorme trendzetter in het moderne europees bergbeklimmen, maar ... geen schrijver. Over haar verhouding met Claudio schreef Anne Lauwaert een boek "La via del drago" in het italiaans, dat verscheidene literatuurprijzen won en in 2012 grotendeels werd vertaald in het Frans met als titel : "Le grimpeur maudit".
Maar er zijn ook de tien hoofdstukken rond de uitverkoren klimmers, die je afzonderlijk kan lezen. Gewoonweg fabelachtig geschreven.
Eens een andere vlotlezende vizie, een andere weg, om te beseffen dat de huidige discussies rond de ethiek van het klimmen niet nieuw zijn en het lezen van dit boek een noodzaak is om "OP DE HOOGTE" te zijn.
ISBN 978-949146702-8 uitgegeven door kongor
