Annapurna avalanches/blizzard

Hier wordt n mens stil van...
http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=42209
Tijl

Ondertussen is het dodenaantal reeds boven de veertig en zijn er nog steeds tientallen vermisten. Via verscheidene mails en journalisten werd mij informatie gevraagd.
Het is niet de bedoeling hierop commentaar te geven maar te proberen te begrijpen hoe een dergelijke situatie zich ontwikkeld. Drie weken geleden, werd ik tijdens een wandeling van een achttal kilometer gecontacteerd door iemand die zich acclimateerde voor deze annapurnatrek en me wat informatie vroeg. Die dame bevindt zich nu in dat gebied. Na een kort gesprek, de lichtzinnigheid van de informatie, de aggressieve reactie als je probeert de reeds geplande en betaalde tocht, in die omstandigheden, af te raden. Principieel die persoon niet alleen ongelijk te geven, maar vooral een situatie te creëren waaruit blijkt dat ze zich liet bepraten en manipuleren met ongeverifieerde en niet wetenschappelijk gefundeerde argumenten.
In 1982 was ik de organisator en leider van de eerste Belgische expeditie die een achtduizender overwon de Dhaulagiri 8167 m met 11 tot boven de 8000 meter en 7 man op de top. Achteraf bleek dat de weersvoorspellingen tijdens mijn toppoging windsnelheden gaven boven de 200 km/uur en temperaturen onder de 40 graden. Het was de uitloper van een cycloon boven India, een fenomeen dat zich geregeld voordoet. Het enige voordeel rond een top is dat het zicht relatief behouden blijft en de sneeuw zich niet vastzet. Dit was niet het geval in het basiskamp en de valleien met meters sneeuw en lawines. Waarschijnlijk zijn we één van de weinige kordees die in die omstandigheden heelhuids terug in het basiskamp zijn geraakt, maar dat waren andere omstandigheden. Een situatie zoals vandaag aan de Annapurna door de commercialisatie van de bergsport kunnen bij mij alleen wrevel opwekken.
De dame in kwestie vertrok zoals het nu gebruikelijk is met een trekkingorganisatie. Logisch dat ik dus even de reclame en informatie op internet natrok.
" De climax van de tocht is de Thorangpas 5419 m een levenslange onvergetelijke ervaring met prachtige zichten in een adembenemende en grandiose omgeving toegankelijk tijdens deze middelmatige trek voor gepassioneerde wandelaars, enz."
Ze had ook reeds contact gehad met één van de organisatoren gidsen. Hoogteziekte ? Geen probleem, in het extreem geval te vermijden met wat coca-bladeren en omdat de dame een fervente verdedigster was van homeopathie het één of ander produkt. Ik kan alleen vermoeden iets zoals verdund bergrivierwater waar alleen dat Frans bedrijf rijker en beter van wordt en onze mutualiteiten armer. De enige aanrader die ik dus kon geven was van gids en reisbureau te veranderen en te ruilen voor een reis naar Blanken-berge.
Als we haar trek even in detail bekijken ... drie weken ... eerst wat rondhangen in Kathmandu, wat rondtoeren met de vrachtwagen en op dag vier het vertrek ik geloof in Kuhdi (2000 meter). Na vijf dagen trek van de ene lodge naar de andere, een rustdag en dan na twee overnachtingen op 4100 en 4600 over de Thorangcol op 5416 meter. Een drager voor twee trekkers. En dan holder de bolder in twee dagen naar beneden naar DatoPani. Tof. Drie weken maar slechts tien dagen trekking.
Laten we een paar problemen op een lijn zetten.
De acclimatatie : de techniek die gebruikt wordt is ongeveer tweeduizend meter stijgen in vijf dagen een dag rusten en dan doorlopen op een zo kort mogelijke tijd naar 5419 meter in de hoop dat hoogteziekte en andere problemen die een tijdje nodig hebben om zich te manifesteren zich pas voordoen tijdens de afdaling. Een techniek die door honderden mont-blanc beklimmers, vooral met gids gehuldigd wordt. Alleen kan men bij problemen in Chamonix onmiddellijk afdalen en eventueel de helikopter GSM'en, en dan nog vallen daar er elk jaar doden.
De annapurna trek is een roundtrip ik zie ze daar moeilijk rechtsomkeer maken, de trekkingsgroep opsplitsen, een hoop tijd verliezen, geboekte verblijven met eetmalen - niet tijdig terug in Kathmndu voor de vliegtuigvlucht naar huis, enz. Dus ook daar zijn er elk jaar serieuse organisatorische problemen.
De communicatie : Ach ja, GSMs werken daar waarschijnlijk niet, en de sateliettelefoons en emergency-bakens van de gidsen ? Je moet niet geloven dat al die Nepalezen met zo'n hebbedingetje rondlopen. In België moet je specifieke toelatingen hebben, examens bij het BIPT afleggen, daarna dat ding officieel binnenbrengen in Nepal. Voor de rest afhankelijk van het abonnement, moet je waarschijnlijk de sateliet in zicht hebben, niet evident in een nauwe vallei met zware sneeuwval. De batterijen moeten opgewarmd zijn, enz - degenen die hun TV op sateliet ontvangen weten daar alles van. Met andere woorden in echt noodweer daarboven ergens in een vallei werkt dat niet. Ondertussen zijn de redders nog niet ter plaatse en riskeer je een automatische posthume oproep.

De weersvoorspellingen : Daarvoor moet je een wereldontvanger hebben, een vallei waar ontvangst is en de indische posten afscannen, daarvan iets begrijpen ofwel misschien ergens in een lodge via sateliet-TV-internet een connectie kunnen maken. Maar men moet ook gevolg geven aan de slechte voorspellingen, binnen blijven of met de gebrekkige acclimatatie onmiddellijk rechtsomkeer maken ... Nogal wiedes. Welk reisbureau gaat die beslissing nemen ? Vooral als men daarna de stoere verhalen in Kathmandu van de trekkers die zijn doorgegaan moet verteren ? Blijft ook nog dat om de paar jaar daar zo'n staartje van een cycloon lelijk huis houdt, met bijna telkens dramatische gevolgen.
De Lodges : Nog zoiets men trekt van Lodge naar Lodge. Men heeft dus vermoedelijk geen tenten, slaapzakken, enz. Men kan zich niet ingraven in zijn tent en het einde van de storm afwachten. Blijkbaar zijn er ook geen of weinig shelters, een soort noodhutten zoals een reddingsboot die je soms in de alpen aantreft. Een deel van de kleding zit waarschijnlijk in de rugzak van de drager. Maar waar is die ondertussen ook weer in de mist en sneeuwjacht verdwenen. Onbeschermd verloren lopen is dus de enige optie Zender/ontvangers en dergelijk, als het werkelijk lelijk doet, hebben geen contact en zijn beperkt binnen de groepen. Sommige van mijn vrienden zijn in de alpen op die mannier omgekomen op een paar honderd meter van de berghut.

De omstandigheden en de psychologie : De volgende lodge, te laat omkeren, of de col en de afdaling wordt dus het enige doel. Het zicht is beperkt tot een paar meter, het spoor verdwijnt onmiddellijk door de wind, men loopt uit elkaar en geraakt uit het spoor, de uitputting in de steeds dieper wordende sneeuw, het gebrek aan acclimatatie met verminderend denkvermogen, de gelatenheid en het deprimerend gevoel door de steeds moeilijker vatbare en controleerbare omstandigheden. De hypothermie die de laatste weerstand ondermijnd en de vermoeidheid en weerstand omzet in slaperigheid om de essentiele lichaamsfuncties te onderhouden. Als je gaat zitten ben je binnen de paar minuten weggesneeuwd en onzichtbaar. Het opportunisme : Hij zal me wel inhalen met uiteindelijk de opsplitsing tusen de deelnemers. Honderden uitvluchten en de realiteit om iemand te laten zitten of het contact te verliezen. Ik kan daarvan meespreken. Zowel op Huascaran als op Dhaulagiri heb ik gekwetsten alleen naar beneden moeten brengen de rest van de troep was verdwenen. Misschien was ik toen de enige die nog de nodige weerstand had, maar dat is ook maar alleen een toevallige omstandigheid waarbij de gelatenheid en het berusten in het gebrek aan initiatief op het niveau van zelfbehoud me parten heeft gespeeld met daarna de ergernis dat ze me in een positie hadden gemanoevreerd waarbij de volledige verantwoordelijkheid om iemand achter te laten op mijn schouders was terechtgekomen. Hadden we het er niet levend afgebracht dan waren we alleen nog voer geweest voor hun stoere verhalen (en de gieren) en het feit dat ze dank zij hun deskundigheid het er levend vanaf hadden gebracht. De realiteit en het gebrek aan verantwoordelijkheidszin van sommigen, uiteindelijk de grote meerderheid, kan je moeilijk aanvechten. Alle psychologische studies bewijzen dit.

En dat is dan het einde van het relaas. Binnen een paar weken krijgen we de verhalen van de overlevenden, over hun heroïsch gevecht tegen de natuurelementen. Misschien krijgen ze de hoofdpagina in de krant. De arme stakkers en vrienden, die niet de nodige moed opbrachten, die niet de nodige deskundigheid, de juiste trekkingsorganisatie en de mooie gekleurde folder bezaten, maar sommigen waarschijnlijk echte helden die hun medetrekkers hebben geprobeerd te helpen, blijven slechts voortleven in de souveniers van hun gezin, ouders en vrienden. Tussen de overlevenden zijn er waarschijnlijk ook een paar met bevriezingen en kwetsuren, die ze als bewijsmateriaal kunnen tonen. Het pseudoavontuur waarvoor ze betaald hebben, maar dat met de jaren alleen een wrange nasmaak heeft.

Als je een dergelijke tocht wil doen neem daarvoor je tijd een vijftal weken is een minimum boek je terugvlucht als je terug in Kathmandu bent zodat je geen deadline moet respecteren - acclimateer correct burger je in bij de plaatselijke bevolking. Trek bij mooi en helder weder zodat je kan genieten van de vergezichten. Zorg dat je in moeilijke omstandigheden onafhankelijk bent van het logement (tent, slaapgerief,enz).